Mijn eerste reis

Mijn eerste reis.

Ik had wat moeite in het begin toen ik de "bonbon's" innam en het duurde even om het plant medicijn te aanvaarden. Er hing immers best wel wat vanaf in mijn geval want wat ging ik doen als het niet zou werken voor mij? Het was wel mijn laatste strohalm en ik had best wel wat spanning opgebouwd want het was de eerste keer dat ik zo'n middel nam ondanks dat ik mij ongelofelijk rustig voelde en dat mijn lichaam en mijn gevoel zei dat het goed zou zijn. Ik merkte dat het begon te werken want ik voelde wat tintelingen het en der in mijn lichaam en ik ging zweven.

Na een tijdje merkte ik dat ik begon weg te zakken en soms was ik even helemaal weg om weer te gaan zien. Wat mij opviel dat alle beelden zwart wit waren, soms een flits waren van een gebeurtenis en soms wat langer, het voelde als een een luchtbed op de zee, golf op en golf af, deinend. Ik daalde in rust en ging omhoog in spanning. Ik merkte dat ik veel beelden zag maar ander beelden leken “geblokkeerd” te worden.

Het eerste beeld dat ik zag was mijn moeder die overleed in mijn armen, ik zag het van boven en ik zag mezelf zitten met mijn moeder in mijn armen en het beeld voelde rustig, ik zag het maar voelde geen emotie erbij, langzaam ebte het beeld weg en ik voelde dat het goed was. Het aparte was dat het voelde of ik aan de hand werd meegenomen, dat iets het mij liet zien en tevens iets liet zien dat het oké was, het was goed. Ik voelde ook dat ik werd meegevoerd door de muziek, dan waren er even geen beelden maar ik voelde dat, als de muziek opzwelde en toenam de spanning in mij meeging en meeliftte met de muziek het voelde of ik aan het zweven ging boven het bed waar ik op lag en als de muziek rustig werd viel de spanning weg en zakte ik weer heel rustig terug naar de bodem

Ik begon weer rustig te ademen en was klaar voor de volgende beelden, de volgende golf, ik had geen regie daarover ik kon niet sturen het kwam en ging alsof iets het regisseerde. Ik zag verschillende aanrijdingen voorbij komen, vechtpartijen, allemaal nog steeds in zwart wit gedetailleerd maar ik zweefde erboven, ik was er deel van maar er geen deel meer aan en wederom voelde ik rust en mijn merkte dat mijn lichaam, bij het zien van de beelden, geen spanning meer had of creëerde. Wat me opviel dat het leek op een carrousel die rond draaide met alle gebeurtenissen, sommige waren zichtbaar sommige leken een luik te hebben en bleven dicht, ik mocht het “nog” niet zien. Nog steeds golfde ik op de zee, omhoog en omlaag. Ik viel soms “weg” en er was even niets meer, geen beelden en geen muziek om daarna weer aan de reis te beginnen en meegevoerd te worden. Wat ik apart vond op enig moment werd ik “wakker” en praatte even met Sandra en ik voelde me helder na een paar minuut zei ik ik ga weer liggen, Ajuu, ik ga weer reizen en ik ging liggen en ik werd weer aan de hand genomen en de reis ving weer aan. Ik zag in een keer beelden wat zich in een versnelling leek af te spelen, vanaf mijn geboorte tot aan laat pubertijd en alle gebeurtenissen daartussen nog steeds alles in derde persoon, ik zweefde erlangs en ik zag het en ik voelde rust bij de beelden. Nog steeds, nu ik dit type een dag later, voel ik de rust van de reis en voel ik alsof er veel is opgeruimd, dat de laatjes die uitpuilde van gebeurtenissen zijn opgeruimd, een groot deel ervan. Die rust die ik nu ervaar heb ik jaren niet meer gehad.

De muziek tijdens mijn reis was fantastisch en hield me vast en golfde mee tijdens mijn reis, de reis voelde heel fijn, geen enkel moment beangstigend of benauwd. Wat mij heel erg is bijgebleven is dat als ik iets moeite voelde om de volgende golf te nemen ik mijn gezin zag en ik zag dat we elkaar omarmde en ik voelde een grote en warme liefde van waaruit ik weer aan de reis kon beginnen, met dat beeld als basis. 

Bij 1 beeld voelde ik zo een diepe emotie dat ik begon te huilen en ik voelde dat mijn hart scheurde, ik had mijn gezin vast en zei tegen ze sorry! Sorry voor alles Sorry voor degene die ik niet was en die ik wel had moeten zijn, dat beeld scheurde mij in 2, ik voelde dat toen de emotie te veel werd ik aan de hand mee werd genomen en het beeld vervaagde en ik werd weer rustig alsof ik door kreeg dat het even genoeg was, ik weet dat ik daarna “wakker” werd en dat de reis voorbij was, Ik weet dat dat stukje en alle andere beelden voor de volgende reis zijn, deze reis was zo fijn en ruimde veel op, maar ik ben er nog niet, maar wat 1 zo een reis kan doen met me, als ik deze reis maar eerder had kunnen en mogen maken dan was het allemaal niet zover gekomen denk ik. Ik kan niet, nog steeds niet, onder woorden brengen wat dit mij heeft gedaan, als ik het probeer dan kom ik uit bij warm, liefde, serene rust. 

Ik heb me overgegeven, geen muren meer, geen panster, geen ego, voelen en verwerken, ik mag huilen ik hoef niet de hele tijd sterk te zijn, ik hoef niet de hele tijd mijn gevoel te bagatelliseren, ik mag, ik mag verdrietig zijn, ik mag rouwen. Ik mag mezelf zijn,

Ik ben Alex!

Aho!